مجمع خیرین برای نجات آب از بزرگ ترین گمشده های مدیریت آب کشور است
به گزارش روابط عمومی شرکت آب منطقه ای خراسان رضوی، محمد علایی که در اولین مجمع عمومی خیرین و جهادگران افتخاری حفظ احیا و نجات آب در شهر نیشابور سخنرانی می کرد گفت:
امروز به لطف خدا گام بلندی در راستای ایجاد حاکمیت کار آمد آب برداشته خواهد شد. جمعی از بهترین بندگان خدا دست بدست هم داده اند تا آب را که هر چیز زنده ای از آن خلق شده نجات دهند؛ نیاکان ما باور داشته اند در سرزمین خشک و کم آب زندگی می کنند که در آن آب گرانقدرترین هدیه بی نظیر خداست و شرط بقا سازگاری با کم آبی است. از اینرو قدر آب را می دانستند و حرمتش را نگه می داشتند؛ به اندازه مصرفش می کردند و اسراف و آلودنش و تجاوز به حقابه طبیعت و انسان های دیگر را گناه و بدور از اخلاق و جوانمردی می دانستند.
آنها با این باورها تمدن کاریزی که مبنایش همزیستی و دوستی با طبیعت و انسان و رعایت عدل و انصاف و اخلاق و مصرف بهینه همه نعمت های خدا بود را بنا نهادند. برای کندن کاریز در دل زمین و حفاظت و نگهداری از آن و توزیع عادلانه آب به بهای تمام شده نهادهای مدنی توانمند و بازار آب را بنا نهادند فقها برای این رفتارها و اخلاق آب چهارچوب های فقهی نوشتند. خیرین کندن کاریز و ساخت آب انبار و پایاب و حفاظت و نگهداری از آن را از خدا پسندانه ترین کارها می دانستند و دارایی هایشان را برای آن وقف می کردند.
نیاکان ما در این سرزمین خشک به این باور ۸ هزار سال چرخ زندگی خود و دولتها را بخوبی جرخاندند و در مدیریت منابع آب و گذر از خشکسالی ها و قحطی ها سرآمد جهانیان بودند.
از حدود ۶ دهه پیش با افزایش درآمدهای نفتی دولت ها به اشتباه آب و مدیریت آب را دولتی کردند و مردم و نهادهای مردمی کارآمد در مدیریت آب را کنار گذاشتند: اقتصاد آب را از بین بردند و توسعه پایدار و مردمی آب محور را به توسعه ناپایدار و دولتی نفت محور تغییر دادند . آب از عرش خدا به فرش دولت فروافتاد شیوه زندگی بر مبنای پارسایی و قناعت و رعایت اخلاق آب را باور و کرداری سنتی و تاریخ مصرف گذشته وبد مصرفی را ارزش و تجدد دانستند . چون پول درآمدهای نفتیرا داشتیم تصور کردیم که می توانیم در هر جایی هر نوع رشد و توسعه ای را ایجاد کنیم و آب مورد نیاز را با حفر چاه های عمیق و سدهای بزرگ از راه های نزدیک و دور تامین کنیم. پایداری و تاب آوری توسعه را از قلم انداختیم.
با این باورها و رفتار نادرست تا چشم باز کردیم دیدیم قنات ها و چشمه ها خشک می شوند و چاه ها کم آب و آب کم باقی مانده هم شور می شود. زمین نشست می کند و ترک می خورد و ترک ها به شکاف های ترسناکی تبدیل می شود. شکاف هایی که همه چیز از زمین های کشاورزی و راه و راه آهن و ساختمان هایمان را می بلعد.
امروز به یک دو راهی رسیده ایم. کدام راه را برویم؟ آبی که هر سال کمتر و عمیق تر و شورتر می شود را مفت و رایگان با انرژی یارانه ای از دل زمین با موتور تلمبه بکشیم با آن کشاورزی سنتی پر زحمت و کم بهره را ادامه دهیم. در خانه و کارخانه و فضای سبز با اسراف بیمار گونه هدرش دهیم و آلوده اش کنیم و فاضلاب ها و گاه زهرابه ها را به طبیعت باز گردانیم و با این کارها آبخوان های زیر زمینی را برای همیشه نابود و طبیعت و محیط زیست را آلوده کنیم . این راه به سرزمین سوخته و بی آب و بشدت آلوده ای می رسد . جهنمی زندگی سوز که ناگزیر از کوچ از آن هستیم .
یا با خرد و اندیشه و درس آموزی از تجربه موفق نیاکانمان و دست آوردهای مبارک و خجسته کشورهای پیشرفته در هر دشتی همان قدر آب برداشت کنیم که با بارندگی ها تجدید می شود . قدر آب را بدانیم و حرمتش را نگه داریم . کشاورزیمان را به کشاورزی صنعتی و گلخانه ای که با کم ترین حجم آب بیشترین مقدار محصول پردرآمد تبدیل کنیم، آب شرب و بهداشت را به اندازه مصرف کنیم، میزان هدر رفت از شبکه های توزیع آب شرب و بهداشت شهرها و روستا را کم کنیم در صنعت و خدمات با نو آوری و استفاده از فناوری های روز حجم مصرف آب را بهینه کنیم . فاضلاب های شهری و صنعتی را جمع آوری و با تصفیه آنها برابر استانداردهای زیست محیطی از ان چندین بار استفاده کنیم .
از ایجاد صنایع پرآب طلب در این سرزمین کم آب بشدت پرهیز نماییم . این راه ما را به ایجاد سرزمینی آباد با کشاورزی و صنعتی پیشرفته و محیط زیستی سالم و پاک و فره بخش خواهد رساند .
برای پیمودن این راه دولت یا حاکمیت بتنهایی نمی تواند کاری از پیش ببرد . باید همه دست در دست هم مسئله حیاتی آب را حل کنیم .
در این جهاد بزرگ خیرین و نیکوکاران و فرهیختگان جامعه کاروانسالاران بزرگ ما خواهند بود. باید خیرین که در این سرزمین از سپیده دم تاریخ تا پیش از آغاز رشد نفت محور ناپایدار و بی سرانجام و گران و ناپاک دولتی با اندیشه و گفتار و کردار نیکشان همیشه منشا خیر و برکت بوده اند دوباره به میدان بیایند و گره از کار فروبسته جامعه باز کنند و آب را نجات دهند . نجات آب نجات زندگیست.
علایی افزود: در دشت نیشابور از آب های زیر زمینی در سال ۱۳۰ میلیون متر مکعب بیش از میزان مجاز آب برذاشت می کنیم . سطح آبهای زیر زمینی در سال ۸۰ سانتی متر کاهش می یابد .
نیشابور شهر سلسله الذهب، شهر رباعیات خیام و سیمرغ عطار و نقاشی های بی نظیر کمال الملک است . این شهر به فرهنگ و تمدن ایرانی توشه ها داده و فرزندان نام آوری در دامانش پرورانده است.
تشکیل مجمع خیرین برای نجات آب در روزهای پس از میلاد مبارک کوثر خدا حضرت فاطمه زهرا (ع) خود کوثر خداست که بر سپهر بزرگ سیمرغ خواهد نشست و ما را به نجات آب و ایجاد جامعه ای و محیط زیستی سالم، پیشرفته، مرفه، اخلاقمدار و پایدار خواهد رساند.
شرکت آب منطقه ای خراسان رضوی از اندیشه و گفتار و کردار نیک خیرین نیشابوری با همه وجود حمایت می کند و با افتخار اعلام می دارد که مدیر عامل این نهاد مردمی، مشاور مدیر عامل شرکت آب منطقه ای خواهد بود.
طرح ابتکاری خیرین و حافظان افتخاری برای نجات آب برای نخستین بار در نیشابور توسط نیکوکاران اجرا می شود.
نظرات