نقش مدیریت شهری در گرانی مسکن

به گزارش بنانیوز(BanaNews.ir)؛ سعید آسویار اظهار کرد: در نظام مدیریت شهری جز ایجاد هزینه های اضافی و تورم در بخش مسکن و به جا گذاشتن بدهی های بزرگ برای موروثان بعدی اقدام ویژه‌ای انجام نمی‌شود. بیش از ۴۰ درصد منابعی که شهرداری‌ها در مناطق مختلف پایتخت جمع آوری می‌کنند صرف کارهای عمرانی نمی‌ شود و بقیه‌اش با سوء مدیریت و دوباره کاری حیف و میل می‌شود. انجام کارهای موازی و مقطعی و بدون برنامه ریزی قبلی از این دست است. این کارشناس مسائل شهری با بیان این ادعا که میزان درآمد شهرداری از محل فروش این حجم تراکم فروخته شده در شهر تهران طی سال‌های اخیر با هیچ دوره‌ای قابل مقایسه نیست گفت: نتیجه چنین رویکردی، سلب آرامش از محله‌های مسکونی، ایجاد رانت برای گروه‌های خاص و به هم ریختن تعادل قیمت عرضه مسکن شده است. دیده می‌شود که در یک منطقه برای دو زمین با مشخصات مشابه در زمانهای مختلف پروانه صادر می‌کنند که به یک نفر مجوز ۶ طبقه و به ارگان دیگر مجوز ١١ طبقه می‌دهند. وی اظهار کرد:  هویت شهری در تهران از بین رفته است. نه می‌شود گفت تهران شهری با آرامش و پویا است، نه محل کسب و کار. هیچ خیابانی نیست که بتوان آن را صرفا اداری، تجاری یا مسکونی تلقی کرد؛ زیرا بافت و سیستم شهری را به هم ریخته‌اند و بیشتر وقت و انرژی ساکنین صرف جابجایی و ترافیک می شود. در همه جای دنیا هر منطقه دارای کاربری و تعریف مشخصی است. مثلا برج های بلند مرکز شهر به ساختمان‌های اداری اختصاص دارد. ساختمان‌های تجاری و ساختمان‌های مسکونی هم از یکدیگر تفکیک می‌شوند. اما سوال این است کدام محله را در تهران سراغ دارید که بتوان با خرید مسکن در آن‌جا آرامش پیدا کرد؟ آسویار با اشاره به منطقه ۲۲ یادآور شد: منطقه ۲۲ یکی از بهترین نقاط شهر تهران از لحاظ دسترسی و آب و هوا بود که قابلیت تبدیل شدن به الگوی کامل شهرسازی را داشت. ولی متاسفانه الگوی مصرف را در آن منطقه تغییر دادند. با ورود یک سری از تعاونی‌های مسکن به عنوان جایی که قیمت مناسب دارد قدرت و کیفیت  اقتصادی منطقه را پایین آوردند و این باعث شد برج‌های بی کیفیت و نامتوازن در آن نقطه رشد کند. این کارشناس مسکن، مناطقی همچون شهرک غرب و شهرک اکباتان را الگوهای مناسبی برای منطقه ۲۲ عنوان و تاکید کرد: در شهرک غرب با یک الگوی خوب، ساختمان‌های ویلایی، بلندمرتبه، مراکز خدماتی و رفاهی تعریف شده و از خیابان‌بندی و دسترسی های  اصولی بهره مند است  که یکی از بهترین نقاط شهر تهران برای سکونت محسوب می‌شود. تنها ایراد در بخش آپارتمان‌سازی تعاونی ها بود که آن هم به مرور زمان الگوهای فرهنگی این ساختمان‌ها به سمت الگوی غالب سوق پیدا کرد. وی ادامه داد:  منطقه ۲۲ نیز با وجود دریاچه و پارک چیتگر این ظرفیت را داشت که منطقه‌ای نمونه باشد اما به‌رغم وجود طرح تفصیلی،‌ اقداماتی خلاف این طرح  و طرح جامع صورت گرفت. منطقه اجباراً به اقشار کم‌درآمد اختصاص یافت  و چون پول ساخت هزینه‌های برج های اصولی و با کیفیت را نداشتند یک سری ساختمان‌های ناقص، نیمه تمام با کمبود امکانات را ایجاد کردند. آسویار با بیان این‌که معتقدم هنوز برای منطقه ۲۲ راه نجات وجود دارد گفت: باید کلیه فعالیت‌های طرح‌ریزی، معماری و ساخت و ساز را به تیم‌های سازنده بسپارند. باید سرانه فضای سبز، دسترسی، مراکز خدماتی، رفاهی، خرید و غیره به صورت متناسب دیده شود. ولی از آن‌جا که شرکت های بزرگ بخش خصوصی و نیمه دولتی با انحصاری شدن فعالیتهای عمرانی و ساخت و ساز از میدان به در شدند دیگر متولی مناسبی پیدا نمی‌شود که دلسوزانه با حفظ منافع شرکت و شهروندان چنین شهرکی بسازد.