این آلاینده مزاحم!

به گزارش روزنامه اعتماد : شینا انصاری مدیر کل دفتر پایش زیست محیطی سازمان حفاظت محیط زیست: آلودگی صوتی یکی از مهم‌ترین آلاینده‌های زیست‌محیطی هست که سهم بسزایی را در ایجاد مشکلات مختلف بهداشتی و اجتماعی در شهرهای بزرگ صنعتی دارد. متاسفانه علاوه بر عوارض منفی جسمی مواجهه مداوم با سر و صدا، بررسی‌ها درباره تاثیر آلودگی صوتی بر روح و روان افراد به خصوص افزایش جرم و خشونت در جامعه حاکی از اهمیت این آلاینده نامریی و تشدید پیامدهای مخرب ناشی از آن هست.

تحمل‌پذیری نسبت به آلودگی صوتی در نوع خود موضوعی قابل توجه است؛ ‎شاید بتوان واکنش سیستم ادراکی و حسی انسان نسبت به «آلودگی صوتی» را به عنوان یکی از مهم‌ترین تاثیرات منفی انطباق‌پذیری تدریجی در برابر آلودگی‌های زیست‌محیطی برشمرد؛ به این دلیل که آلودگی صوتی تا حد زیادی بستگی به صدای پس‌زمینه‌ای دارد که در محیط موجود است. به عنوان مثال در شهر تهران مردم صدای بیشتر از ۷۵ دسی‌بل را آلودگی صوتی می‌دانند در حالی که در شهرهای کوچک‌تر و روستاها صدای بیش از ۵۵ دسی‌بل هم از نظر مردم آلوده‌کننده است به عبارت دقیق‌تر مردم تهران صدای بین ۵۵ تا ۷۵ دسی‌بل را به نوعی تحمل می‌کنند که این امر تا حدود زیادی از سازگاری تدریجی نشات می‌گیرد. این وضعیت به ویژه در مورد کسانی که در نزدیکی بزرگراه‌ها زندگی می‌کنند و در معرض آلودگی صوتی دایمی قرار دارند، صادق است. این افراد تدریجا با آلودگی صدا سازگاری پیدا می‌کنند اما در قبال این انطباق تدریجی به مرور زمان دچار مشکلات جسمی(آسیب سیستم شنوایی) و روحی ‌می‌شوند.
‎در شهر تهران بالغ بر ۶۰ بزرگراه وجود دارد که تردد خودروها آلودگی ۷۵ تا ۸۵ دسی‌بل در آنها ایجاد می‌کند، لازم به اشاره است که حدود مجاز آلودگی صوتی برای پهنه‌های مسکونی در روز ۵۵ دسی‌بل و شب ۴۵ دسی‌بل است، بنابراین توجه به عوارض مواجهه با آلودگی صوتی و پیش‌بینی راهکارهای کاهنده سروصدا مانند استفاده از سدهای آکوستیکی، معاینه فنی خودروها، جلوگیری از تردد خودروهای سنگین در مناطق مسکونی در شب، استفاده از پوشش گیاهی و آسفالت‌های متخلخل و عایق‌بندی ساختمان‌ها می‌تواند تا حدود زیادی از میزان این آلاینده در شهرهای بزرگ بکاهد. خوشبختانه تصریح ماده ۲۹ قانون هوای پاک و آیین‌نامه اجرایی آن- که اخیرا ابلاغ شده است- مبنی بر تکالیف دستگاه‌های اجرایی ذی‌ربط همچون وزارت کشور برای تکمیل طرح جامع مدیریت آلودگی صدا در کلانشهرها، نیروی انتظامی برای وسایط نقلیه فاقد گواهی معاینه فنی و اخذ جرایم از وسایط نقلیه واجد آلودگی صوتی، وزارت راه و شهرسازی برای تدوین ضوابط کنترل و کاهش آلودگی صدا در ساخت‌وسازها و پروژه‌های عمرانی داخل محدوده شهرها و نهایتا سازمان حفاظت محیط زیست برای پایش و شناسایی منابع و کانون‌های آلودگی صدا مطابق حدودمجاز و برخورد با متخلفان، نقطه عطفی از منظر قانونی در زمینه مقابله با آلودگی صوتی محسوب می‌شود. با این حال ناگفته پیداست وضع قوانین برای کاهش آلودگی صدا به تنهایی کافی نیست بلکه آنچه اهمیت دارد قابلیت اجرای این قوانین در کشور هست. از این رو بدون پایبندی دستگاه‌ها به اجرای قوانین و همراهی مردم، امکان کنترل و مدیریت این آلودگی میسر نخواهد شد.